Het lijkt wel of de atmosfeer om me heen zwaarder wordt. Alsof de omgeving zwaarder ademt en loom wordt. De bomen bewegen langzamer en ik zie een hond somber de straat oversteken.
Ik voelde me eerst niet op me gemak hier. Gelukkig kwam er daarna een periode dat ik met iedereen wel zo'n beetje op kon schieten.
En nu? Nu heb ik het idee dat iedereen een hekel aan me heeft. Dat ik niks goed kan doen en net zo goed kan verdwijnen.
Wat is dat toch een verschrikkelijk beangstigend gevoel. Dat, wat je ook doet, het nooit genoeg lijkt te zijn. Nooit goed genoeg. Altijd te weinig.
Ik wil gewoon dat mensen normaal tegen me doen. Dat ze niet gaan zeuren.
Alsjeblieft.
