Ben ik de eerst volgende?

Heb je ook wel eens zo'n situatie waarvan je denkt "Aargh, schiet nou eens op! Ik heb wel iets beters te doen!" Zo'n moment had ik afgelopen week bij een keuzemenu.
Ik heb echt verschrikkelijke hooikoorts dit jaar, tranende ogen, een loopneus en niesbuien die maar niet op willen houden.
Vandaar dat ik een paar weken terug pillen voorgeschreven kreeg door de huisartsenpost. En ja hoor, maar 4 pillen, elke pil duurt dan wel 24 uur, maar dan nog.. Met het warme weer van toen zaten elke pol waar ik het juist niet wil, in mijn neus.
Dus ja, om goed bevoorraad te zijn wilde ik hier in Tilburg nog extra pillen bij halen. Na afgewezen te zijn bij de huisarts van mijn huisgenoot besloot ik mijn eigen huisarts in Schijndel te bereiken. En o joy, krijg je een keuzemenu.

"Er zijn 4 wachtende voor u."

Oke, denk ik dan bij mezelf, dat kan wel.

"Er zijn 3 wachtende voor u."

Ah, dat schiet al goed op.

"Er zijn 2 wachtende voor u."

Oke  Karlijn, je legt gewoon uit wat de situatie is en dat je niet zomaar even naar Schijndel kan om pillen op te halen. 

"Er is 1 wachtende voor u."

Ik ga niet in de tentamenweek 'even' naar Schijndel om pillen op te halen.

"U bent de eerst volgende wachtende."

Oke, daar gaan we, any minute now.

"U bent de eerst volgende wachtende."

Watte? Hey hallo, ik zit in een lastig parket hier.

"U bent de eerst volgende wachtende."

Hallo? ik weet dat ik de eerst volgende wachtende ben, schiet op.

"U bent de eerst volgende wachtende."

Oke, is diegene voor me een stotteraar?

"U bent de eerst volgende wachtende."

Pff.. * knijpt neus dicht* "U bent de eerst volgende wachtende." I KNOW!

"U bent de eerst volgende.... Goedemiddag, met huisarts....."

Meh, waarom moet ik zolang... ow hallo!

Dus ja, het was een heel gedoe om simpele hooikoorts pillen te halen. Ik heb me geërgerd om dat keuzemenu. Maar stiekem ook wel lol gemaakt. Geantwoord alsof ik een gesprek met het apparaat had. Ach ja, volgende keer ga ik er weer een scene van maken.

Tell me

Begrijp ik je?

Begrijp ik je? Dat is de vraag die ik mezelf maar al te vaak stel. Begrijp ik de mensen om me heen? Ja, meestal wel. Begrijp ik jou? Nee, niet altijd. En ik doe zo mijn best om je te begrijpen.
Ik doe mijn best om de mannentaal te beheersen en die toe te passen. En nu..
Nu voel ik me stom. Waarom? Ik weet het zelf ook niet. Misschien het idee dat ik als vrouw een man probeer te begrijpen qua lusten? Qua gedachten? Men zegt dat mannen niet lastig te begrijpen zijn. Maar ik ervaar het anders. Anders in de zin dat het niet bij me past. De woordkeuze die uit mijn mond komt. Het klinkt zo iel, zo zielig en triest.
Het idee dat ik zelf mee probeer te doen. Niet alleen je geliefde wil zijn, maar ook je beste vriend. Dat laatste, ik weet niet of dat ooit zal lukken. Ik ben tenslotte geen man. Ik ben een vrouw, ookal ben ik eerder een jongens-meisje. Toch, toch denk ik anders, voelt het raar als ik "fappen" zeg. Of als ik een gesprek hoor waar het over al die mannendingen gaat. Dan voel ik me zo'n buitenstaander.

Ik wil er voor je zijn. Maar dat zal ik alleen op mijn eigen manier kunnen. Daar ben ik inmiddels achter gekomen. En al die rare vragen die ik me zelf stel moet ik voor me houden. Voor mijn eigen bestwil. Voor mijn eigen bescherming. Mezelf beschermen tegen de kou, de storm, alles wat komen gaat.

En hier zit ik dan.. Mezelf te wiegen, huilend in grauw licht. En ik vraag me af welke vraag je wilde stellen.