Begrijp ik je? Dat is de vraag die ik mezelf maar al te vaak stel. Begrijp ik de mensen om me heen? Ja, meestal wel. Begrijp ik jou? Nee, niet altijd. En ik doe zo mijn best om je te begrijpen.
Ik doe mijn best om de mannentaal te beheersen en die toe te passen. En nu..
Nu voel ik me stom. Waarom? Ik weet het zelf ook niet. Misschien het idee dat ik als vrouw een man probeer te begrijpen qua lusten? Qua gedachten? Men zegt dat mannen niet lastig te begrijpen zijn. Maar ik ervaar het anders. Anders in de zin dat het niet bij me past. De woordkeuze die uit mijn mond komt. Het klinkt zo iel, zo zielig en triest.
Het idee dat ik zelf mee probeer te doen. Niet alleen je geliefde wil zijn, maar ook je beste vriend. Dat laatste, ik weet niet of dat ooit zal lukken. Ik ben tenslotte geen man. Ik ben een vrouw, ookal ben ik eerder een jongens-meisje. Toch, toch denk ik anders, voelt het raar als ik "fappen" zeg. Of als ik een gesprek hoor waar het over al die mannendingen gaat. Dan voel ik me zo'n buitenstaander.
Ik wil er voor je zijn. Maar dat zal ik alleen op mijn eigen manier kunnen. Daar ben ik inmiddels achter gekomen. En al die rare vragen die ik me zelf stel moet ik voor me houden. Voor mijn eigen bestwil. Voor mijn eigen bescherming. Mezelf beschermen tegen de kou, de storm, alles wat komen gaat.
En hier zit ik dan.. Mezelf te wiegen, huilend in grauw licht. En ik vraag me af welke vraag je wilde stellen.
Ik doe mijn best om de mannentaal te beheersen en die toe te passen. En nu..
Nu voel ik me stom. Waarom? Ik weet het zelf ook niet. Misschien het idee dat ik als vrouw een man probeer te begrijpen qua lusten? Qua gedachten? Men zegt dat mannen niet lastig te begrijpen zijn. Maar ik ervaar het anders. Anders in de zin dat het niet bij me past. De woordkeuze die uit mijn mond komt. Het klinkt zo iel, zo zielig en triest.
Het idee dat ik zelf mee probeer te doen. Niet alleen je geliefde wil zijn, maar ook je beste vriend. Dat laatste, ik weet niet of dat ooit zal lukken. Ik ben tenslotte geen man. Ik ben een vrouw, ookal ben ik eerder een jongens-meisje. Toch, toch denk ik anders, voelt het raar als ik "fappen" zeg. Of als ik een gesprek hoor waar het over al die mannendingen gaat. Dan voel ik me zo'n buitenstaander.
Ik wil er voor je zijn. Maar dat zal ik alleen op mijn eigen manier kunnen. Daar ben ik inmiddels achter gekomen. En al die rare vragen die ik me zelf stel moet ik voor me houden. Voor mijn eigen bestwil. Voor mijn eigen bescherming. Mezelf beschermen tegen de kou, de storm, alles wat komen gaat.
En hier zit ik dan.. Mezelf te wiegen, huilend in grauw licht. En ik vraag me af welke vraag je wilde stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten